Beeldende prozagedichten, deels autobiografisch, vol melancholieke observaties van mensen die zich soms verloren en stuurloos voelen in hun leven. Mensen die op de rand leven en niet in de kern. Beeldende prozagedichten vol observaties van mensen die zich soms verloren voelen in hun leven of hun bestaan. Een man bloedt. Overal waar hij komt laat hij een plasje bloed achter. Hij loopt in de schemering met zijn volle boodschappentas. De lichten van de supermarkt achterlatend. Hij is boordevol. En tegelijkertijd intens leeg. Altijd op de rand. Nooit in de kern. In de loop van de avond gaat de zon onder. De dag verdwijnt. Wat blijft is de verwarring van een man. Geen sporen of voetdrukken laat hij achter. Zo zie je hem. En zo niet meer.