In "Neem ruim zei de zee" verkent Sholeh Rezazadeh de kracht van de natuur en de onmogelijkheid om de ander echt te kennen. Haar poëzie is een eerbetoon aan de oude Perzische dichters en biedt een diepgaande reflectie op de verbinding tussen mensen en hun omgeving. In haar eerste dichtbundel zijn bekende elementen aanwezig die ook in haar eerder gepubliceerde romans te vinden zijn. Ze schrijft over rivieren en zeeën, bomen en bergen, evenals over vissen, vogels en vlinders. Deze natuurverschijnselen fungeren niet louter als decor; ze zijn zelf levende en voelende personages in haar werk. Rezazadeh maakt duidelijk dat de natuur een wezenlijke rol speelt in ons leven, met al zijn liefde en verdriet.

De mensheid wordt voorgesteld als een kwetsbaar wezen dat wanhopig op zoek is naar verbinding en liefde. In de poëzie spreekt ze de teleurstelling uit over de vaak gebrekkige aandacht voor de ander, wat zich laat zien in haar krachtige en gevoeligheid uitdrukkende zinnen. De woorden roepen een verlangen op naar oprechte menselijke interactie, weg van de afleidingen van de dagelijksheden zoals telefoneren, mailen of andere verplichtingen. Rezazadeh nodigt ons uit om stil te staan bij wat echt telt en de schoonheid van de verbinding met zowel de natuur als onze medemens te herontdekken. Haar werk belooft niet alleen een literaire ervaring, maar ook een diepere overpeinzing over de menselijke conditie.