In het hart van onze Melkweg bevindt zich een superzware zwarte gat, dat maar liefst vier miljoen keer zo zwaar is als onze zon. Dit monster is zo krachtig dat niet eens licht kan ontsnappen aan zijn greep. De ruimte en tijd zijn er zodanig vervormd dat licht wordt gevangen zodra het binnen een afstand van twaalf miljoen kilometer komt. Volgens Einstein betekent dit een einde aan de tijd, maar hedendaagse natuurkunde suggereert dat de werkelijke situatie zelfs nog vreemder kan zijn. Zwarte gaten zijn ontstaan uit de meest massieve sterren die ooit hebben geschitterd en vormen een grens van wat we momenteel begrijpen. Ze zijn vanzelfsprekende resultaten van de zwaartekracht, het onvermijdelijke gevolg van het ineenstorten van materie in een te beperkte ruimte. Ondanks dat de wetten der natuur hun bestaan voorspellen, zijn ze moeilijk volledig te omschrijven.

Zwarte gaten zijn plekken in de ruimte en tijd waar de wetten van de zwaartekracht, de kwantumfysica en de thermodynamica elkaar ontmoeten. Eerst werden ze beschouwd als zodanig intellectueel uitdagend dat men ze simpelweg niet kon aanvaarden. Pas in de afgelopen jaren zijn we begonnen een nieuwe synthese te ontdekken; een diepere verbinding tussen zwaartekracht en kwantuminformatietheorie. Dit wijst op een holografisch universum waarin ruimte en tijd voortkomen uit een netwerk van quantumbits, en waar wormgaten de lege ruimte van het universum doorkruisen. In dit baanbrekende boek nemen Professor Brian Cox en Professor Jeff Forshaw je mee naar de grenzen van ons begrip van zwarte gaten. Het is een wetenschappelijke reis langs een eeuw van natuurkunde, van Einstein tot Hawking en verder, die eindigt met de verrassende conclusie dat onze wereld mogelijk functioneert als een enorme quantcomputer.