Aan de bewaakte grensovergang wordt iedereen als verdachte behandeld. Daar is het aan de persoon om zijn onschuld te bewijzen, terwijl er duidelijk onderscheid gemaakt wordt tussen ingezetenen en niet-ingezetenen. Hoewel sommige grenzen steeds minder zichtbaar zijn, blijven ze desondanks het moment markeren waarop de ene wet eindigt en een andere van kracht wordt. Al jarenlang wordt er volop gediscussieerd over vluchtelingen, die vaak ook gelukszoekers of zelfs criminelen worden genoemd. Nieuwe conflicten zorgen ervoor dat steeds meer mensen hun thuis verlaten. Wat voor sommigen een abstract raar debat is, wordt voor anderen een bittere realiteit. Arnon Grunberg heeft zijn ervaringen vastgelegd tijdens reizen naar Georgië, waar hij in gesprek ging met gevluchte Russen, en Oekraïne, waar hij vluchtelingen ontmoette die niet verder kunnen of willen gaan dan hun eigen land. Hij bezocht ook een gesloten detentiecentrum in Polen en ging in Nederland mee met de vreemdelingenpolitie om inzicht te krijgen in hoe de grens fungeert als een soort zeef. Grunberg onderzoekt hoe grenzen voortdurend mensen produceren die verdrinken of gered worden. Hij houdt ook rekening met de geschiedenis van de Europese grenzen en de vluchtelingenproblematiek, want zonder het verleden hebben we geen heden.