'Opeens begrijp ik waarom ik haar, als ze gevallen is, niet meteen overstelp met troostende woorden en genezende moederzoenen, maar rustig blijf en zeg dat een pleister zal helpen. Zij beleeft de wereld als woest, onstuimig en onvoorspelbaar en vraagt van mij dat ik de kalme haven ben waar ze op adem kan komen. Dáárom ben ik zo koel. Of misschien is cool een beter woord. IJskastmoeder is mijn geuzennaam.' Als Janneke van Bockel te horen krijgt dat haar dochter autisme heeft, is ze gek genoeg opgelucht. Nu weet ze eindelijk waarom haar kind niet volgens de boekjes opgroeit. Maar dan slaat de onzekerheid toe. Want hoe kan ze haar kind helpen? Wat vergt dat van haar gezin? En hoe maakt ze de buitenwereld duidelijk dat haar dochter weliswaar bijdehand en dominant is, maar zeker niet onopgevoed?