Het vierde verhaal in deze bundel heet 'De Oude Belgen'. Daar verwijst de titel met een knipoog naar bepaalde Galliërs die leefden van jacht, visvangst en honingbier en die door Julius Caesar geroemd werden om hun dapperheid. In de andere verhalen zijn de Oude Belgen bijna allemaal mensen die de vorige eeuw kleurden met hun wel en wee en die nu in een bodemloze put van de vergetelheid dreigen te verdwijnen. Ze waren echter uniek, zonderweerga, apart en dus helemaal anders dan de uniforme, door de cybernetica en de media gekloonde Belgen die de hedendaagse samenleving zo kleurloos globaal en zo beangstigend mondiaal dreigen te maken. "Dat is nog een echte Oude Belg!" zeggen de Kempenaars. En dan hebben ze het over iemand die dicht bij de natuur leeft en die lak heeft aan tierelantijnen. De ontmoeting met zulke mensen is altijd een belevenis.